Wiersz jest wyzwaniem rzuconym czasowi, śmierci, zapomnieniu, poeta zaś to ktoś obdarzony talentem utrwalania w słowie, bądź w materii wyobraźni, chwili przeszłej, jakiegoś doznania, przeżycia, wzruszenia, przelotnie ujrzanej twarzy, zapachu, linii ciała. Poezja jest zatem sztuką „uteraźniejszania” przeszłości, sprawiania, by znikniona już chwila przetrwała w wiecznym nunc stans.